فرقی نمی کند، هرطوری بنویسید یک تلفظ دارد و یک چیز است. شاید یک چیزی که هنوز در ایران اسمی برایش نداشته باشیم. عابر بانک را دیده اید؟ فرض کنید عابر بانک پنجره ای باشد که به جای یک دستگاه، یک کارمند آن را اداره کند و بتواند با مشتری صحبت کند. سرویس های مختلف، از سوپرمارکت گرفته تا رستوران و بانک و اداره پست و قهوه فروشی و داروخانه و غیره سیستمی درست کنند که مشتریانشان برای گرفتن خدمات مجبور نباشند که از ماشینشان پیاده شده و داخل این مکانها بشوند. آنوقت اینطور می شود که مشتری همانطور که سوار ماشینش است دور ساختمان داروخانه می زند و از پنجره ی Drive Thru با کارمند داروخانه صحبت می کند، نسخه اش را می دهد یا داروهایش را تحویل می گیرد. هزینه اش را پرداخت می کند و پی کارش می رود. اسمش را بگذارید تنبلی یا استفاده بهینه از وقت و انرژی یا هرچیز دیگری، Drive thru ها هرروز به خدمات بیشتر و بیشتری در زندگی آمریکایی ها اضافه می شوند.
می گویند که اولین سرویس Drive Thru در آمریکا را بانکی در شهر کانزاس سیتی در ایالت میزوری در سال ١٩٢٨ ارائه داده است. بانک ها البته این را جزو نوآوری هایشان در تکنولوژی و ارائه خدمات بهتر به مشتریانشان معرفی کردند. آمریکایی ها دوست دارند کارها را ساده تر و بی تکلف تر انجام بدهند. می خواهند زودتر بروند سر اصل مطلب. وقت تلف کردن و تعارف کردن در کارشان نیست. برای استفاده سنتی از رستوران و پستخانه و داروخانه و بانک باید احتمالاً یک لباس مناسب هوا پوشید، ماشین را پارک کرد، بچه ها را از صندلی بچه پیاده کرد و دوباره همانجا برشان گرداند، خلاصه خیلی کار هست که با یک Drive thru لازم نیست انجامشان بدهید.
بانک ها و رستورانها می توانند ساعتهای کار Drive thru هایشان را افزایش بدهند چون لازم نیست همه کارمندان حاضر باشند و بانک یا رستوران کاملاً باز باشد. بعضی رستورانها شبها تا صبح فقط از طریق Drive thru کار می کنند چون امنیت کارمندانشان اینطور بیشتر تامین می شود. البته باید گفت سفارش دادن غذا آنطوری که می نشینیم سر میز و پیشخدمت می آید و با احترام لبخند می زند و احوالپرسی می کند و سفارش غذایتان را می گیرد کجا و نشستن داخل ماشین و صحبت کردن با صدای آدمی که از توی بلندگو در می آید و شما صورتش را نمی بینید کجا؟ در اغلب رستورانهای فست فودی قبل از اینکه به پنجره تحویل غذا برسید از صفحه بزرگی که عکس غذاها روی آن قرار گرفته غذایتان را انتخاب می کنید و به صدایی که از شما می پرسد چی میل دارید؟ می گویید فلان چیز یا بیسار چیز! حتی برای کاهش اشتباهات در گرفتن سفارش غذا لازم نیست اسم غذا را بگویید. فقط از روی شماره غذایی که در عکس هست می گویید یکی شماره ٢ و دو تا شماره ۵!
البته نباید Drive thru ها را با Drive in اشتباه گرفت. Drive in هم سرویسی است شبیه Drive thru اما کمی پیشرفته تر. به این ترتیب که شما با ماشینتان در جاهای مخصوص جلو یا پشت رستورانها پارک می کنید و پشخدمت غذایی که قبلاً سفارش داده اید را برایتان می آورد که شما از ماشینتان پیاده نشوید و بتوانید براحتی به راهتان ادامه بدهید. اینجا شما احتمالاً دست به جیب می شوید و انعامی به قیمت غذا اضافه می کنید.
از داروخانه و بانک و رستوران که بگذریم چند نفر را می شناسید که در Drive Thru ازدواج کرده باشند؟ شوخی نمی کنم! در لاس وگاس، شهری که به عنوان “پایتخت سرگرمی های دنیا” معروف شده است محضرهایی هستند که عروس و داماد می توانند همینطور که داخل ماشین هستند جلوی پنجره Drive Thru بیایند. عاقد از پنجره محضر خطبه عقد را می خواند، عروس و داماد هم از داخل ماشین قولهایشان را با یکدیگر رد و بدل می کنند و حلقه دست هم می کنند و تمام! در پنجره بعدی عقدنامه مهر و امضا شده را می گیرند و خداحافظ!
به نظر می رسد که فرهنگ و شیوه جدید زندگی در تلاش است این نوع خدمات را تا آنجایی که می تواند در تمام امور اشاعه بدهد تا جلوی آن یکی دو کالری که ما قرار است در سوار و پیاده شدن از ماشین از دست بدهیم را هم بگیرد.
