اظهارات
مایکل آر. پمپئو
وزیر امور خارجه
سازمان ملل متحد
شهر نیویورک
۱۲ دسامبر ۲۰۱۸
وزیر خارجه پمپئو: با سپاس فراوان از شما و صبح شما به خیر. از شما به خاطر سخنان پرمهرتان سپاسگزارم و تشکر می‌کنم.
همین دو روز پیش، امیر حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه پاسداران جمهوری اسلامی، رجز خواند و گفت که ایران دارای توانایی ساخت موشک‌هایی با برد بیش از دو هزار کیلومتر است. او گفت: «ما توانایی ساخت موشک‌هایی با بردهای بیشتر را داریم. ما از لحاظ تکنیکی هیچ محدودیتی نداریم.» او همچنین گفت که بسیاری از «پایگاه‌های دشمن» در فاصله هشتصد کیلومتری ایران – به عبارت دیگر در تیررس موشک‌های ایرانی – قرار دارند. او با افتخار گفت که ایران سالانه چهل تا پنجاه آزمایش [موشکی] انجام می‌دهد.
روشن است – من نیز در صحبت‌هایم بیشتر به آن اشاره خواهم کرد – که فعالیت موشکی بالستیک ایران از زمان توافق هسته‌ای به این سو افزایش یافته است. رژیم ایران از حسن‌نیت کشورها سوءاستفاده کرده و چندین قطعنامه شورای امنیت را در تلاش برای دستیابی به یک نیروی موشکی بالستیک قدرتمند، نقض کرده است. ایالات متحده هرگز این را برنمی‌تابد. هیچ کشوری که خواهان صلح و رفاه در خاورمیانه است نیز نباید این را بربتابد.
از سال ۲۰۰۶، این شورا مکررا به ایران گفته است که از آزمایش و گسترش موشک‌های بالستیک به هر نحوی از انحاء خودداری کند. رژیم ایران طی سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ در شمول قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت سازمان ملل متحد قرار داشت که شدیدترین قطعنامه تا آن زمان درباره موشک‌های بالستیک ایران محسوب می‌شد.
در آن قطعنامه شورای امنیت چنین تصمیم گرفت که «ایران نباید هیچ‌گونه فعالیتی را در ارتباط با موشک‌های بالستیک با قابلیت حمل جنگ‌افزارهای هسته‌ای، از جمله پرتاب‌های با استفاده از فناوری موشک بالستیک، انجام دهد، و کشورها باید … اقدامات لازم را برای جلوگیری از انتقال فناوری یا کمک‌های تکنیکی به ایران در رابطه با چنین فعالیت‌هایی انجام دهند.» این بند از قطعنامه ۱۹۲۹ یک ممنوعیت قانونی را بر فعالیت موشک‌های بالستیک ایران وضع کرده بود. پشت این واژه‌ها نیروی قانون قرار داشت.
با این حال، رژیم ایران بین سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۵ با تخلفی آشکار از آن قطعنامه، چندین بار آزمایش موشک بالستیک انجام داده است.
ما در واکنش چه کردیم؟ آیا ما میزان پاسخگویی رژیم ایران برای تخلفات پیاپی از قوانین بین‌المللی را افزایش دادیم؟ [نه، بلکه] کاملا برعکس بود. در واقع، میزان پاسخگویی ایران کاهش یافت، به جای این که – در حالی که میزان تهدید افزایش یافته است. شورای امنیت به واسطه مشارکت رژیم ایران در مذاکرات هسته‌ای و با تشویق دولت اوباما، قطعنامه ۲۲۳۱ را جایگزین قطعنامه ۱۹۲۹ کرد. قطعنامه ۲۲۳۱ از ایران «می‌خواهد» تا از هرگونه فعالیت مربوط به موشک‌های بالستیک که به نحوی طراحی شده‌اند که قابلیت حمل جنگ‌افزارهای هسته‌ای را داشته باشند، خودداری کند. اما به رغم وجود این تغییر در لحن و بیان، نگرانی جهان همچنان پابرجا است.
وقتی ما به اتفاق از ایران «می‌خواهیم» تا فعالیت‌های موشک بالستیک خود را متوقف کند، ما باید هم‌اکنون بر سر متوقف کردن آن توافق کنیم. اما ایران همچنان مانند گذشته با این پافشاری جهان، مخالفت می‌کند؛ بهترین گواه هم این است که ما برای دوازدهمین سال پیاپی این‌جا هستیم و داریم درباره موشک‌های بالستیک ایران دیدار می‌کنیم و در حال بررسی یک مجموعه داده‌های به شدت مشکل‌آفرین هستیم.
شتاب فعالیت‌های موشکی ایران، از جمله پرتاب‌ها و آزمایش‌های موشکی این کشور، پس از برجام کاهش نیافت. در واقع آزمایش‌های موشکی و گسترش موشک‌های هدایت‌شونده ایران رو به افزایش است. ایران امروز بزرگترین نیروی موشکی را خاورمیانه را دارد. این کشور [ایران] بیش از ده سامانه موشک بالستیک در زرادخانه خود و یا در دست ساخت دارد. این کشور همچنین صدها موشک دارد که تهدیدی برای شرکایمان در منطقه به شمار می‌آیند.
و اما در سال‌های اخیر: در سال ۲۰۱۶ و در دوران برجام، ایران از دو موشک بالستیک کوتاه‌برد جدید که مدعی است دارای قابلیت حمله به اهداف در فاصله بین پانصد و هفتصد کیلومتری است، پرده‌برداری کرد. در ماه ژانویه سال ۲۰۱۷ و در دوران برجام، ایران یک موشک میان‌برد را که برای حمل یک محموله بیش از پانصد کیلوگرمی طراحی شده بود و می‌توانست کلاهک‌های هسته‌ای را نیز حمل کند، آزمایش کرد. برآورد می‌شود که برد آن نیز به دو هزار کیلومتر برسد که این برای هدف قرار دادن آتن، صوفیه، بخارست، و دیگر شهرهای عمده اروپایی کافی است. اگر فرمانده هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی حقیقت را بگوید و ایران واقعا توانایی [ساخت موشک‌هایی با برد] بیش از دو هزار کیلومتر را داشته باشد، در آن صورت پایتخت‌های اروپایی دیگر نیز در معرض تهدید قرار خواهند گرفت.
در ماه ژوئیه سال ۲۰۱۷، زمانی که ایالات متحده همچنان در برجام بود، ایران وسیله پرتاب فضایی سیمرغ را آزمایش کرد. ایالات متحده، فرانسه، آلمان، و بریتانیا، همگی چنین ارزیابی کردند که این پرتاب با قطعنامه ۲۲۳۱ در تعارض است؛ زیرا وسایل پرتاب فضایی از یک فناوری مشابه با موشک‌های بالستیک بین قاره‌ای استفاده می کند.
رژیم ایران همچنین سامانه‌های موشکی بالستیک را صادر کرده است که تازه‌ترین مورد آن به یمن بوده است. ما شواهد و مدارک ملموس و متقنی در دست داریم که نشان می‌دهند رژیم ایران به حوثی‌ها موشک، آموزش، و پشتیبانی ارائه می‌دهد و نیروی موشکی ایرانی-حوثی کاملا فعال است. این امر برای غیرنظامیان بیگناه – از جمله آمریکایی‌ها – که در ریاض، ابوظبی، و دبی زندگی می‌کنند، و نیز مردم تمام کشورهای جهان که در آن منطقه سوار بر هواپیماهای غیرنظامی سفر می‌کنند، تهدید محسوب می‌شود.
ایران همچنین به انتقال سامانه‌های موشکی بالستیک به ستیزه‌جویان شیعه در عراق می‌پردازد.
فقط به دو هفته گذشته توجه کنید. رژیم ایران یک موشک بالستیک میان‌برد با قابلیت حمل چندین کلاهک را به صورت آزمایشی پرتاب کرد.
اقدامات ناشی از حسن‌نیت ما در اصلاح کردن فعالیت‌های موشکی بی پروایانه و رفتارهای ویرانگرانه رژیم ایران، ناکام بوده اند. هیچ کشوری نمی‌تواند منکر آن شود که ایران آشکارا قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد را زیر پا گذاشته است.
ایالات متحده در ابراز این‌گونه نگرانی‌ها تنها نیست. من می‌خواهم از فرانسه، آلمان، و بریتانیا برای ابراز نگرانی‌شان به دفتر دبیرکل نسبت به گسترش موشکی ایران سپاسگزاری کنم.
من همچنین می‌خواهم از شرکایمان در عربستان سعودی و امارات متحده عرابی سپاسگزاری کنم. آنها در زمینه یافتن قطعات باقی مانده موشک‌های هدایت شونده و غیرهدایت شونده و هواپیماهای بدون سرنشین ارائه شده توسط ایران که توسط نیروهای حوثی در یمن به کشورهای دیگر فرستاده می‌شوند، با بازرسان سازمان ملل متحد همکاری می‌کنند.
همپیمانان اسرائیلی ما شواهد و مستندات بیشتری را درباره پرتاب‌های ادامه‌دار موشک‌های بالستیک ایران، که به ذاته قادر به حمل جنگ‌افزارهای هسته‌ای هستند، به شورای امنیت ارائه داده‌اند. اسرائیل همچنین شواهد و مدارکی را در زمینه انتقال سامانه‌های تسلیحاتی رژیم ایران به نیروهای نیابتی در سراسر خاورمیانه، برخلاف آن چه که ما اصرار به انجام آن توسط آنها داشته‌ایم، به دبیرکل ارائه داده است.
اکنون پرسش این است: ما باید برای مقابله با این فعالیت بدخیم ایران چه گام‌هایی را برداریم؟ اگر ایران به انباشتن موشک‌های بالستیک ادامه دهد، ما امنیت مردم‌مان را به خطر می‌اندازیم. اگر ما نتوانیم عوامل بازدارنده را سر جایشان بازگردانیم، با خطر تشدید مناقشه در منطقه رو‌به‌رو خواهیم شد. و اگر ما هیچ کاری نکنیم، این پیام را به دیگر عوامل بدخیم خواهیم فرستاد که آنها نیز می‌توانند با مصونیت کامل از مجازات، با شورای امنیت مقابله کنند.
همانطور که همه شما به خوبی می‌دانید، منشور سازمان ملل متحد در درجه اول به شورای امنیت «مسئولیت اصلی حفظ صلح و امنیت بین‌المللی را محول کرده است.» همه ما این مسئولیت را جدی می‌گیریم. ایالات متحده می‌خواهد با همه اعضای دیگر این شورا همکاری کند تا محدودیت‌های موشک‌های بالستیکی تعیین شده در [قطعنامه] ۱۹۲۹ را بار دیگر بر ایران اعمال کند.
شورای امنیت به غیر از رسیدگی به فعالیت‌های موشکی بالستیک ایران نباید در سال ۲۰۲۰ تحریم تسلیحاتی اعمال شده بر ایران را لغو کند. همین حالا که ما در این‌جا نشسته‌ایم، رژیم این کشور [ایران] از چندین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد، از جمله قطعنامه‌های مربوط به القاعده، افغانستان، لبنان، یمن، و سومالی تخطی کرده است. رژیم ایران به القاعده پناه داده است، از شبهنظامیان طالبان در افغانستان حمایت می‌کند، به تروریست‌ها در لبنان جنگ‌افزار می‌دهد، تجارت غیرقانونی زغال در سومالی – که منافع آن به الشباب می‌رسد – را تسهیل می‌کند، و به آموزش و تجهیز شبهنظامیان شیعه در عراق می‌پردازد.
[رژیم ایران] همچنین آتش درگیری در سوریه و یمن را برافروخته‌تر می‌کند. این شورا باید با این فعالیت‌های بدخیم مقابله کند. این شورا نمی‌تواند با برداشتن تحریم تسلیحاتی به ایران پاداش دهد.
ما همچنین از این شورا می‌خواهیم تا اقدامات بازرسی و توقیف را در بندرها و آب‌های آزاد برقرار کند تا تلاش‌های مداوم ایران برای دور زدن محدودیت‌های تسلیحاتی موجود را خنثی نماید.
برخی افراد تصمیم ما برای خروج از برجام را زیر سوال برده‌اند. پاسخ ما این است که بر اساس بسیاری از گفت‌وگوهای امروز ما در این‌جا، کاملا روشن است که چرا ما چنین کاری را انجام دادیم. پیش از این توافق رهبران غربی ادعاهای بزرگی را مبنی بر این که چگونه برجام می‌تواند طلایه‌دار دورانی نوین از اعتدال و میانه روی از سوی رژیم ایران باشد، مطرح کرده بودند.
در واقع، رئیس جمهوری [وقت] آمریکا گفته بود: «ما در شرایط آرمانی، وضعیتی را خواهیم داشت که در آن رژیم ایران با مشاهده کاهش تحریم‌ها، تمرکز خود را بر اقتصاد خود، آموزش مردم خود، و بازگشت به جامعه جهانی برای کاستن از فعالیت‌های تحریک‌آمیز در منطقه قرار خواهد کرد.» اما واقعا چه می‌بینیم؟
برجام تا به امروز بی‌تردید از جمهوری اسلامی ایران در زمینه پاسخگویی به تهدیدهایی که از سوی آن رژیم متوجه جهان است، محافظت کرده است.
رژیم ایران همچنان به دنبال دستیابی به همان اهداف ویرانگر و انقلابی است که طی سی و نه سال گذشته در پی دستیابی به آنها بوده است – با این تفاوت که حالا به لطف توافق هسته‌ای، برای دستیابی به آن اهداف پول بیشتری در اختیار دارد. من امروز در درجه اول و مهمتر از هر چیز به عنوان وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا در این‌جا حاضر شده‌ام. تحت [رهبری] پرزیدنت ترامپ امنیت مردم ما و همپیمانان ما در درجه اول اهمیت قرار گرفته است.
اما مطابق سنت حسنه رهبری آمریکا، ایالات متحده به متحد کردن کشورهای مستقل برای به انجام رساندن مسئولیت‌شان در زمینه کار برای صلح و امنیت مردم [آن کشورها] و برخورداری از یک نظم باثبات بین‌المللی، ادامه خواهد داد.
ایالات متحده همچنان در عرصه ایجاد یک ائتلاف متشکل از کشورهای مسئول، که از بابت مقابله با فعالیت‌های موشکی بالستیک گستاخانه رژیم ایران جدی هستند، خستگی‌ناپذیر خواهد بود.
این برخورد [رژیم ایران] با مردم خود آن کشور را نیز شامل می‌شود. این گونه فعالیت‌های بدخیم چیزی است که موجب می‌شود ایالات متحده شانه به شانه مردم ایران بایستد. آنها [مردم ایران] بدترین قربانیان این رژیم برای مدت نزدیک به چهل سال بوده‌اند و از حمایت تزلزل‌ناپذیر ایالات متحده برخوردار هستند. در پایان، دولت ترامپ در ماه مه به روشنی دوازده عرصه را که ما خواهان تغییر از سوی ایران در آنها هستیم، بیان کرد.
اگر ایران یک تغییر راهبردی بنیادی ایجاد کرده و این خواسته‌ها را به انجام رساند، ما آماده‌ایم تا کارزار فشارمان را کم کرده و از پیشرفته کردن و بازگرداندن اقتصاد ایران به نظام اقتصادی بین‌المللی، حمایت کنیم.
اما رها شدن [ایران] از زیر فشارهای ما تنها زمانی روی خواهد داد که ما شاهد تغییرات ملموس، به نمایش درآمده، و پایدار در سیاستهای ایران باشیم.
با سپاس از شما.
این ترجمه جهت رفاه خواننده ارائه شده است و فقط باید متن اصلی انگلیسی را معتبر دانست.
