به دلیل معامله هسته ای ناقصی که توسط دولت قبلی به توافق رسیده بود، تحریم تسلیحاتی علیه فجیع ترین رژیم تروریستی جهان قرار است نزدیک به چهار ماه دیگر در ۱۸ اکتبر منقضی شود. این شورا واجد یک انتخاب هست: دفاع از امنیت و صلح بین المللی همانگونه که بنیانگذاران سازمان ملل در نظر گرفته بودند و یا اجازه به انقضای تحریم تسلیحاتی علیه جمهوری اسلامی ایران و خیانت به ماموریت سازمان ملل وعالیترین آرمان های آن – آرمان هایی که همه ما متعهد به حمایت از آنها شده ایم.
اگر شما نتوانید عمل کنید: ایران قادر به خرید جنگنده های ساخت روسیه که توانایی حمله تا شعاع ۳۰۰۰ کیلومتری را دارند، خواهد شد که این امر شهرهایی مانند ریاض، دهلی نو، رم، و ورشو را در تیررس ایران قرار خواهد داد. ایران قادر به ارتقا وگسترش ناوگان زیردریایی های خود برای تهدید بیشتر کشتیرانی وآزادی تردد در تنگه هرمز، خلیج فارس و دریای عرب خواهد شد. ایران قادر به خرید فناوری های جدید و پیشرفته برای نیروهای نیابتی و شرکای خود مانند حماس، حزب الله و حوثی ها در سراسر خاورمیانه خواهد شد. ایران علیه ثبات اقتصادی خاورمیانه شمشیر داموکلس به دست خواهد گرفت [برای همیشه ثبات اقتصادی خاورمیانه را تهدید خواهد کرد] که این کشورهایی مانند روسیه و چین را که بر قیمت های پایدار انرژی تکیه می کنند، به خطر خواهد انداخت. ایران خواهد توانست تا به یک فروشنده سلاح یاغی تبدیل شده وبرای تشدید درگیری ها از ونزوئلا تا سوریه وتا دورترین نقاط افغانستان سلاح تأمین کند.
در نوامبر سال گذشته، رئیس جمهور روحانی خود اشاره کرد: «زمانی که تحریم ها…در سال آینده برداشته شوند، ما به راحتی می توانیم دست به خرید وفروش سلاح بزنیم.» ما باید او را با توجه به حرف های وی در نظر بگیریم. ایران یک دموکراسی مسئولیت پذیر مانند استرالیا یا هند نیست. ما همین حالا هم می دانیم که تهران در صورت توانایی خرید تسلیحات بیشتر چگونه عمل خواهد کرد. گزارش دبیر کل پیرامون قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل را که ما امروز درباره آن بحث می کنیم در نظر بگیرید: این گزارش تایید کرد که منشاء تسلیحات استفاده شده در حمله علیه عربستان سعودی در سپتامبر ۲۰۱۹، ایران بوده است. این گزارش تایید کرد که منشاء تسلیحاتی که در راه ساحل یمن در نوامبر ۲۰۱۹ و فوریه ۲۰۲۰ توقیف شدند نیز ایرانی بوده است. ایران در حال حاضر تحریم تسلیحاتی را قبل از تاریخ انقضا آن نقض می کند! فعالیت های ایران در غیاب این محدودیت ها را تصور کنید.
وما برای ملاحظه امور دیگری که رژیم در حال انجام آنهاست به گزارش دبیر کل نیاز نداریم: ایران در ژانویه یک حمله توسط موشک های پیشرفته خود علیه نیروهای ائتلاف در عراق انجام داد. ایران گروه هایی مانند کتائب حزب الله را تأمین می کند – گروه هایی که ده ها حمله راکتی را از پاییز سال گذشته علیه ایالات متحده ونیروهای ائتلاف که با داعش مبارزه می کردند، انجام داده اند. ایران اقدام به حملات مین گذاری دریایی علیه کشتی های تجاری در دریای عمان می کند همانگونه که در ماه مه وژوئن سال گذشته دست به چنین اقدامی زد. تقریبا تمامی کشورها دارای تسلیحات هستند. ملت های بالغ از آن ها برای اهداف دفاعی و ارتقاء ثبات استفاده می کنند. جمهوری اسلامی ایران از این قاعده مستثناست.
واین را تنها از ایالات متحده نشنوید وبه کشورهای دیگر در منطقه گوش فرا دهید. از اسرائیل تا خلیج، کشورهای خاور میانه که بیشتر در معرض ایران هستند یکصدا می گویند: «تحریم تسلیحاتی را تمدید کنید.» این شورا مسئولیت این را بر عهده دارد تا به آنها گوش فرا دهد. اولویت قریب به اتفاق ایالات متحده همکاری با این شورا برای تمدید این تحریم ها جهت حفاظت از جان انسانها وامنیت ملی ما وشماست. ما با دلایلی درست، برای ۱۳ سال محدودیت های تسلیحاتی گوناگونی را علیه تهران وضع کرده ایم. زمانی که ما به اتفاق آراء، قطعنامه ۱۷۴۷ شورای امنیت سازمان ملل را که در کنار فعالیت های دیگر، نقل و انتقال تسلیحات از ایران را ممنوع کرد، در سال ۲۰۰۷ تصویب کردیم، نماینده انگلستان در شورا گفت: «راه تکثیر سلاحی که ایران در پیش گرفته است راهی نیست که جامعه بین المللی بتواند قبول کند.»
من از بیانیه اخیر انگلستان، فرانسه، و آلمان که پیامدهای عمده لغو تحریم ها برای امنیت و ثبات منطقه ای را به رسمیت شناخت، استقبال می کنم. من همچنین از حمایت نزدیک به ۴۰۰ عضو کنگره آمریکا از سیاست من بر مبنای تمدید تحریم تسلیحاتی استقبال می کنم. نگرانی ما مسئله سیاست های حزبی نیست بلکه مسئله امنیت ملی است. ما از عملکرد ایران در طول برجام دریافتیم که زمانی که ما تحریم ها را لغو و یا سطح مسئولیت پذیری را تضعیف کنیم رژيم میانه رو رفتار نمی کند. در واقع ایران برعکس عمل می کند.
ایران بر اساس اعتراف خود و تایید آژانس بین المللی انرژی اتمی در حالی که همچنان مدعی ماندن در برجام است، هیچ گونه نشانه ای از کاهش فعالیت های بی ثبات کننده هسته ای خود نشان نمی دهد. تهران همچنان در حال جمع آوری دانشی خطرناک است. برای مثال، در اواخر سال پیش ایران اعلام کرد که دانشمندان این کشور بر روی سانتریفیوژ جدید (آی آر-۹) که به تهران امکان غنی سازی اورانیوم تا سقف ۵۰ برابر سریعتر از سانتریفیوژهایی مجاز تحت برجام را می داد، کار می کردند. ایران حتی در حالی که در حال انجام تحقیقاتی است که می توانند زمان دستیابی آن را به سلاح هسته ای کاهش دهد، از دسترسی بازرسان آژانس بین المللی انرژی هسته ای به اماکنی که ایران موظف به دادن اجازه دسترسی است، نیز جلوگیری کرده است.
این شورا نمی تواند با توجه به چنین الگوی حقایق غیر قابل انکاری به سادگی امید به عملکرد خوش نیت ایران داشته باشد. این شورا باید ایران را پاسخگو بداند. من با درخواستی برای هدف بالاتر ما به این سخنرانی پایان خواهم داد. بند ۱ اساسنامه سازمان ملل می گوید که هدف سازمان ملل این است که « اقدامات جمعی اثربخش را برای پیشگیری و از بین بردن تهدید ها علیه صلح در پیش بگیرد.» شواهد قاطعی را که من امروز شرح دادم در نظر بگیرید. اگر ایران تهدیدی برای صلحی که نیازمند اقدامی جمعی است، به شمار نمی آید، من نمی دانم چه چیزی تهدید به شمار می آید. این شورا باید دیپلماسی اخاذی را رد کند. رئیس جمهور روحانی اخیرا اعلام کرد که :«ایران در صورت تمدید تحریم تسلیحاتی، پاسخی قاطع خواهد داد.» با توجه به سابقه متوسل شدن رژیم ایران به تروریسم و خشونت، شاید ما باید این تهدید را جدی بگیریم. وزیر خارجه ایران امروز سخنرانی خواهد کرد. امیدوارم که او به ما بگوید که خواستار دادن پاسخی قاطع به کیست و چگونه می خواهد قاطعانه پاسخ آن ها را بدهد.
تمدید تحریم فشار بیشتری را بر تهران برای شروع به رفتار کردن همانند کشوری عادی تحمیل خواهد کرد. جهان نیازمند تحقق این مسئله است. مردم ایران که مدتها رنج کشیده اند نیازمند تحقق این هستند. ۷۵ سال پیش بنیانگذاران سازمان ملل پس از ویرانی جنگ جهانی دوم برای اطمینان حاصل کردن از این که جهان هیچ وقت با چنین وحشتی رو به رو نخواهد شد، به یکدیگر پیوستند. نگذارید که از تلاش خود علیه چالشی که با آن رو در رو هستیم و به دلیل آن که راه دشوار به نظر می آید بکاهیم. بیایید از ماموریت این شورا مبنی بر بررسی تهدید های علیه صلح و امنیت بین المللی حمایت کنیم. بیایید به نام ماموریت شریف و بنیادین این شورا، دست به عملکردی واقعی بزنیم.
– مایک پامپئو، وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا
