وزارت امور خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگو
واشنگتن دی سی
۷ مه ۲۰۲۱
وزیر آنتونی جی. بلینکن
اظهارات مجازی در مناظره باز شورای امنیت سازمان ملل درباره چند جانبه گرایی
آنتونی بلیکن، وزیر امور خارجه: صبح بخیر، عصر بخیر، عصر شما بخیر. بگذارید ابتدا از چین و وزیر خارجه وانگ برای راه اندازی این بحث مهم در مورد آینده سازمان ملل و نظم بین المللی تشکر کنم. رئیس مجمع عمومی بوزکر، از شما نیز برای رهبری تان متشکرم.
وقتی کشورها پس از جنگ جهانی دوم برای تشکیل سازمان ملل متحد گرد هم آمدند، تقریباً در طول تاریخ بشر تا آن زمان راست و درست توسط قدرتمندان تعیین می شد. رقابت به طور اجتناب ناپذیر به برخورد می انجامید. صعود یک کشور یا گروهی از کشورها مستلزم سقوط کشورهای دیگر بود.
سپس کشورهای ما در انتخاب راهی متفاوت با یکدیگر متحد شدند. ما مجموعه ای از اصول و مبانی را برای جلوگیری از وقوع درگیری و کاهش رنج و محنت انسان؛ به رسمیت شناختن و دفاع از حقوق بشر؛ ترویج گفتگوهای مداوم برای بهبود و حمایت از سیستمی که هدف آن بهره مندی همه مردم است را به تصویب رساندیم.
قدرتمندترین کشورها به این اصول پایبند گشتند. آنها با نوعی خویشتنداری موافقت کردند – همانطور که پرزیدنت ترومن اظهار داشت، تا اجازه انجام هر کاری که دلشان می خواهد را از خود سلب کنند – زیرا تشخیص دادند كه این كار نه تنها به نفع بشریت بلکه به نفع خود آنها نیز خواهد بود. ایالات متحده این کار را انجام داد، حتی اگر در آن زمان به مراتب قدرتمندترین کشور روی زمین بود. این تصمیمی آگاهانه به نفع خود ما بود. ما معتقد بودیم که موفقیت سایر کشورها برای موفقیت ما بسیار مهم بود. و نمی خواستیم کشورهای کم قدرت تر احساس خطر کنند و یا احساس کنند که باید علیه ما متحد شوند.
طی سال های بعد، ما با چالش های دلهره آور، از تقسیم بندی کشورها در جنگ سرد گرفته تا بقایای استعمار و زمان هایی که جهان در برابر جنایات گسترده بدون واکنش ایستاد، مواجه بوده ایم. امروزه، درگیری ها، بی عدالتی ها، و رنج و محنت ها در سراسر جهان بر این امر تأکید می کنند که بسیاری از آرمان های ما هنوز به تحقق نپیوسته اند.
اما هیچ دوره ای از تاریخ معاصر مسالمت آمیزتر و مرفه تر از زمان ایجاد سازمان ملل به این سو نبوده است. ما از درگیری مسلحانه بین قدرت های هسته ای جلوگیری کردیم. ما به میلیون ها نفر به شکستن چرخه فقر کمک کردیم. ما حقوق بشر را بیش از همیشه پیش بردیم.
این تلاش جسورانه، هر چند با نقص، دستاوردی بی سابقه بوده است. و پایدار مانده است چرا که اکثریت قریب به اتفاق مردم و کشورها همچنان آن را نماینده منافع، ارزش ها، و امیدهای خود می دانند. اما اکنون به طور جدی در معرض خطر قرار دارد.
ملی گرایی دوباره احیا شده است، سرکوب رو به افزایش است، برتری خواهی در کشورها عمیق تر گشته و حملات علیه نظم مبتنی بر قانون شدت یافته اند. حال، برخی این پرسش را مطرح می کنند که آیا همکاری چند جانبه هنوز امکان پذیر است یا خیر؟ ایالات متحده بر این باور است که این کار نه تنها ممکن بلکه ضروری می باشد.
چند جانبه گرایی هنوز بهترین ابزار ما برای مقابله با چالش های بزرگ جهانی است – مانند چالشی که ما را مجبور کرده است امروز به جای دور یک میز به طور مجازی گرد هم جمع شویم. همه گیری کووید-۱۹ با میلیون ها کشته و تأثیرات ویرانگر بر اقتصاد، بهداشت، آموزش، و پیشرفت اجتماعی، زندگی را طوری که قبلاً در سراسر کره زمین می شناختیم تغییر داده است.
بحران اقلیمی یک تهدید بزرگ دیگر است. اگر به سرعت برای کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه ای اقدام نکنیم، با پیامدهای فاجعه باری روبرو خواهیم گشت.
یکی از دلایل ایجاد همکاری های چند جانبه، حل مشکلات بزرگ و پیچیده مانند این بود که در آن سرنوشت مردم در سراسر جهان به هم گره خورده است و هیچ کشوری، هرچقدر هم که قدرتمند باشد، نمی تواند به تنهایی این چالش ها را رفع کند.
به همین دلیل ایالات متحده برای جلوگیری از شیوع کووید-۱۹ و مقابله با بحران اقلیمی با نهادهای چندجانبه همکاری خواهد کرد و در این تلاش از اصول نظم بین المللی پیروی خواهیم کرد.
ما در مورد این مسائل با کشورها نیز کار خواهیم کرد – از جمله کشورهایی که اختلافات جدی با آنها داریم. ریسک تا حدی بالا است که نمی توانیم بگذاریم اختلافات مانع همکاری ما شوند. همین استدلال در مورد جلوگیری از گسترش و استفاده از سلاح های هسته ای، ارائه کمک های بشردوستانه نجات بخش، و مدیریت درگیری های مرگبار صدق می کند.
در عین حال، ما در مقابل کشورهایی که نظم بین المللی را تضعیف می کنند، قوانینی را که همه ما با آن توافق کرده ایم نادیده می گیرند، یا به سادگی آنها را نقض می کنند، قویاً خواهیم ایستاد. زیرا برای این که سیستم کارآیی داشته باشد، همه کشورها باید از نظم بین المللی پیروی کرده و برای موفقیت، آن را به اجرا بگذارند.
سه راه برای انجام این کار وجود دارد.
اول، همه اعضا باید به تعهدات خود، به ویژه تعهدات قانونی خود عمل کنند. و این منشور سازمان ملل، معاهدات و کنوانسیون ها، قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل، حقوق بین الملل بشردوستانه، و ضوابط و معیارهایی که تحت نظارت سازمان تجارت جهانی و بسیاری از سازمان های بین المللی تنظیم کننده با آنها توافق شده است را شامل می شود.
بگذارید صریحاً بگویم – ایالات متحده از نظم مبتنی بر قانون به خاطر برتری یافتن بر سایر کشورها حمایت نمی کند. نظم بین المللی که ما به ساخت و دفاع از آن کمک کرده ایم، صعود چندی از سرسخت ترین رقبای ما را امکان پذیر کرده است. هدف ما صرفاً دفاع، حمایت، و احیای آن نظم است.
دوم، حقوق و کرامت انسانی باید در کانون نظم بین المللی باقی بماند. واحد بنیادین سازمان ملل – از جمله نخستین جمله منشور این سازمان – فقط یک کشور نیست. بلکه انسان نیز هست. برخی چنین استدلال می کنند آنچه که دولت ها در مرزهای خود انجام می دهند به خود آنها مربوط است و حقوق بشر ارزش ذهنی است كه در هر جامعه متفاوت می باشد. اما اعلامیه جهانی حقوق بشر واژه “جهانی” را در بر دارد زیرا کشورهای ما توافق کردند که حقوق خاصی وجود دارد که هر فرد در هر کجا از آن برخوردار است. ادعای صلاحیت داخلی به هیچ کشوری اجازه بردگی، شکنجه، ناپدیدسازی، پاکسازی قومی مردم خود یا نقض حقوق بشر به هیچ وجه دیگر را نمی دهد.
و این مرا به نکته سوم می رساند، که سازمان ملل بر اساس اصل برابری حاکمیت کشورهای عضو خود استوار است.
وقتی یک کشور سعی می کند مرزهای یک کشور دیگر را ترسیم کند؛ یا برای حل اختلافات ارضی به زور و تهدید متوسل می شود؛ یا وقتی کشوری برای زورگویی یا تحمیل تصمیمات خود بر کشوری دیگر ادعا می کند که حق یک قلمروی نفوذی دارد، این اصل را رعایت نمی کند. وقتی یک کشور با پخش اطلاعات غلط و ساختگی یا فساد به عنوان سلاح برای مورد حمله قرار دادن یک کشور دیگر استفاده می کند؛ انتخابات آزاد و منصفانه و نهادهای دموکراتیک سایر کشورها را تضعیف می کند؛ و یا روزنامه نگاران و مخالفان را در خارج از مرزهای خود تهدید می کند، این اصل را پایمال می کند.
این اقدامات خصمانه همچنین می توانند صلح و امنیت بین المللی را که منشور سازمان ملل این نهاد را ملزم به حفظ آن کرده، به خطر می اندازند.
هنگامی که کشورهای عضو سازمان ملل – به ویژه اعضای دائمی شورای امنیت – این قوانین را نادیده گرفته و تلاش ها برای پاسخگو قرار دادن ناقضان قوانین بین المللی را محدود می کنند، در واقع این پیام را ارسال می کنند که دیگران نیز می توانند بدون ترس از مجازات این قوانین را نقض کنند.
همه ما باید بررسی دقیق، هرچند دشوار را که با تعهداتی که آزادانه به آن پایبند شده ایم همراه هستند، بپذیریم. و این شامل ایالات متحده هم می شود.
من می دانم که برخی از اقدامات ما در سال های اخیر نظم مبتنی بر قانون را تضعیف کرده و این سؤال را برای دیگران مطرح کرده است که آیا ما هنوز به تعهدات مان پایبند هستیم یا خیر. به جای اینکه به شما بگوییم قول ما را سند بدانید، از دنیا می خواهیم بر اساس اقدامات مان ما را قضاوت کنید.
ایالات متحده تحت دولت بایدن- هریس به جدیت تعامل با نهادهای چندجانبه را از سر گرفته است. ما مجدداً به توافق اقلیمی پاریس پیوسته ایم، و تعهد خود را به سازمان جهانی بهداشت تازه کرده ایم، و در تلاشیم دوباره به شورای حقوق بشر بپیوندیم. ما از طریق دیپلماسی به دنبال تحقق پیروی متقابل و بازگشت به برنامه جامع اقدام مشترک و تقویت رژیم حقوقی منع گسترش سلاح های هسته ای هستیم. ما بزرگترین اهدا کننده کمک به COVAX (دسترسی جهانی به واکسن کووید-۱۹)، بهترین ابتکار عمل برای توزیع عادلانه واکسن کووید-۱۹هستیم، و ده ها میلیون دوز را بدون ملاحظات سیاسی در دسترس دیگران قرار داده ایم.
ما همچنین با فروتنی فراوان برای رسیدگی به نابرابری ها و بی عدالتی ها در دموکراسی خود اقداماتی را پیش گرفته ایم. ما این کار را با صراحت و شفافیت انجام می دهیم تا مردم سراسر دنیا بتوانند شاهد آن باشند حتی اگر زشت و دردناک باشد. ما با این کار قوی تر و بهتر خواهیم شد.
به همین ترتیب، صرفاً دفاع از نظم مبتنی بر قانونی که اکنون برقرار است، کافی نمی باشد. ما باید آن را بهبود بخشیم و بر اساس آن به پیشرفت های بیشتری دست یابیم. ما باید تغییر پویایی قدرت در هشت دهه گذشته نه تنها بین کشورها بلکه در داخل آنها را نیز در نظر بگیریم. ما باید به شکایات قانونی، به ویژه عملکردهای تجاری ناعادلانه که در بسیاری از کشورها، از جمله ایالات متحده واکنش شدیدی علیه نظم اقتصادی بین المللی باز ایجاد کرده، رسیدگی کنیم. و ما باید اطمینان حاصل کنیم که این نظم برای پرداختن به مشکلات جدید، مانند امنیت ملی و نگرانی ها در زمینه حقوق بشر ناشی از فناوری های نوین، از حملات سایبری گرفته تا نظارت گسترده و الگوریتم های تبعیض آمیز، مجهز باشد.
سرانجام، ما باید شیوه ایجاد ائتلاف و کسانی را که در دیپلماسی و تلاش های توسعه خود درگیر می کنیم مدرن کنیم. این به معنای ایجاد مشارکت های غیر سنتی در مناطق مختلف و گردهم آوردن شهرها، بخش خصوصی، بنیادها جامعه مدنی و جنبش های اجتماعی و جوانان است.
ما باید تساوی حقوق را در داخل و بین کشورهای خود بهبود بخشیم و شکاف های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی را که همچنان مبنی بر نژاد، جنسیت و دیگر عناصر هویت مان که شخصیت ما را شکل می دهند، وجود دارند از میان ببریم.
پرزیدنت ترومن هنگام تأسیس این نهاد گفت: “این منشور کار هیچ کشور واحد یا گروهی از کشورها، بزرگ یا کوچک نبود. این نتیجه روحیه مبادله افکار و گفت و شنود، و بردباری در قبال دیدگاه ها و منافع دیگران بود. ” او گفت این منشور ثابت کرد كه کشورها می توانند اختلافات خود را مطرح كنند، به آنها بپردازند و زمینه مشتركی را برای همکاری پیدا كنند.
ما همچنان اختلافات عمیقی – بین کشورهای عضو سازمان ملل و درون این شورا داریم. اما ایالات متحده برای پیدا کردن زمینه مشترک برای همکاری با هر کشور پایبند به تعهدات خود در برابر نظمی که با هم ایجاد کردیم و باید احیا و از آن دفاع کنیم، از هیچ تلاشی دریغ نخواهد کرد.
این آزمونی است که ما پیش رو داریم. بیایید با هم به آن بپردازیم.
سپاسگزارم.
