و این دیپلماسی آمریکایی است که برای اولین بار در یک دهه، به پشتوانه فشار، پیشرفت برنامه اتمی ایران را متوقف کرده است و بخشهایی از آن را به عقب باز گردانده است. درحالیکه ما اینجا گرد هم آمده ایم، ایران شروع به حذف ذخیره اورانیومش با غلظتهای بالا کرده است. ایران سانتریفیوژهای پیشرفته ای نصب نمی کند. بازرسی های بی سابقه به دنیا کمک می کند تا روزانه عدم ساخت بمب توسط ایران تایید شود. و با متحدان و شرکایمان ما در مذاکراتی هستیم تا ببینیم آیا می توانیم به شکلی مسالمت آمیز، به هدفی مشترک که جلوگیری از دست یافتن ایران به سلاح هسته ای است، برسیم.
این مذاکرات دشوار خواهند بود. ممکن است موفق نباشند. ما در مورد حمایت ایران از سازمانهای تروریستی همچون حزب الله که متحدان ما را تهدید می کنند هوشیار هستیم و این عدم اعتماد بین ملتهای ما نمی تواند با امید و آرزو فراموش شود. اما این مذاکرات بر پایه اعتماد نیستند؛ هر توافق بلند مدتی که ما به آن برسیم باید بر اساس اقدامات قابل تاییدی باشد که ما و جامعه بین المللی را متقاعد نماید که ایران در حال ساخت بمب اتمی نیست. اگر جان اف کندی و رونالد ریگان توانستند با اتحاد جماهیر شوروی مذاکره کنند، پس قطعاً یک آمریکای قوی و بی پروا می تواند با حریفان کم قدرت تر امروز مذاکره کند.
تحریم هایی که ما برقرار کردیم این فرصت را امکانپذیر نمود. اما اجازه بدهید صراحتاً اعلام کنم؛ اگر این کنگره لایحه جدیدی برای تحریم ها به من بدهد که روند این مذاکرات را تهدید نماید، من آن را وتو خواهم کرد. بخاطر امنیت ملی مان، ما باید به دیپلماسی فرصتی بدهیم تا موفق شود. اگر رهبران ایران این فرصت را درنیابند، آنوقت من اولین کسی خواهم بود که تحریم های بیشتری خواهد خواست و برای استفاده از تمام گزینه ها آماده خواهم بود تا مطمئن شوم ایران سلاح هسته ای نخواهد ساخت. اما اگر رهبران ایران این فرصت را دریابند، -و ما بزودی خواهیم دید- آنوقت ایران می تواند گام مهمی در پیوستن به جامعه بین الملل بردارد و آنگاه ما یکی از مهمترین چالش های زمان خود را بدون خطرات جنگ حل و فصل نموده ایم.
