ویلیام هیلی سالیوان، آخرین سفیر ایالات متحده آمریکا در ایران، در ١١ اکتبر ٢۰١۳ در نود سالگی در گذشت.
او در ١٢ اکتبر ١٩٢٢ در ایالت رودآیلند متولد شده بود و در سال ١٩۴۳ از دانشگاه براون فارغ التحصیل شد. او پس از آن و بعد از دریافت مدرک کارشناسی ارشر مشترکا از دانشگاه هاروارد و دانشکده فلچر دانشگاه تافت وارد بخش خدمات خارجی (وزارت امور خارجه) شد و در اولین ماموریت خود در بانکوک خدمت کرد. پستهای بعدی او کلکته، توکیو، ناپل و لاهه بودند.
سالیوان در سال ١٩۶١ در مذاکرات ژنو در مورد آینده لائوس و در خلال بحران موشکی کوبا به عنوان معاون “اورل هریمن” شرکت کرد. زمانی که جنگ ویتنام شعله ور شد او به مدت کوتاهی به عنوان معاون سفیر در سایگان خدمت کرد. سالیوان در سال ١٩۶۴ دوره سفارت خود را در لائوس آغاز کرد. در پی دستور پرزیدنت کندی کلیه نیروهای عملیات نظامی آمریکا در لائوس تحت نظارت مستقیم سفیر بودند. او پس از ترک لائوس به واشنگتن بازگشت تا شرکت آمریکا را در گفتگوهای صلح پاریس هماهنگ کند. پس از آن او به عنوان سفیر آمریکا در فیلیپین منصوب شد، که در آن سمت به تخلیه صدها هزار تن(از ویتنام) از طریق فیلیپین کمک کرد.
سالیوان در سمت بعدی خود سفیر آمریکا در ایران شد و تنها چند روز پیش از دیدار پرزیدنت کارتر با شاه ایران در دسامبر ١٩۷۷ وارد تهران شد. کمی پس انقلاب اسلامی در ایران و پیش از بحران گروگانگیری، سالیوان به واشنگتن فراخوانده شد و بازنشسته شد.
ویلیام سالیوان در سال ١٩٨١ کتاب “ماموریت به ایران” را که در مورد دوره سفارتش در ایران است به چاپ رساند. زندگی نامه او با عنوان ” Obbligato: Notes on a Foreign Service Career” در سال ١٩٨۴ به چاپ رسید.
سالیوان در پی بازنشستگی زندگی بی هیاهویی را در موارناواکا مکزیک و پس از آن در واشنگتن دی سی به سر برد.
از ویلیام اچ سالیوان ۴ فرزند و ۶ نوه به جای مانده است.
