جایزه بین المللی زنان شجاع، از طرف وزارت امور خارجه ایالات متحده، به زنانی اهدا می شود که راهبری، شجاعت و قدرتی استثنائی در اقدام برای بهبود زندگی دیگران را از خود نشان داده اند. این جایزه فرصتی فوق العاده برای جلب توجه بین المللی و حمایت برای زنانی است که زندگی و امنیت شخصی خودشان را به خطر انداخته اند تا جوامعشان را ارتقاء بخشند. از طریق جایزه بین المللی زنان شجاع که اکنون یازدهمین سال خود را پشت سر می گذارد، وزارت امور خارجه بیش از ۱۰۰ زن را از بیش از ۶۰ کشور دنیا گرامی داشته است.
دریافت کنندگان جایزه امسال
Sharmin Akter, از بنگلادش
شرمین اختر تنها پانزده سال داشت که شجاعانه دربرابر تلاش های مادرش برای مجبور کردنش به ازدواج مقاومت کرد و ضمن محفوظ داشتن حق ارزشمند خود برای ادامه تحصیل، الگویی شد برای سایر دختران نوجوان در جنوب آسیا که با فشارهایی مشابه روبرو هستند. بنگلادش دارای یکی از بالاترین آمارهای ازدواج کودکان است؛ روندی که سلامت، امنیت و تحصیلات میلیون ها دختر را تهدید می کند و پیشرفت کشور را به تاخیر می اندازد. شرمین با ایستادگی دربرابر اجبار به ازدواج با مردی که ده ها سال از خودش بزرگتر بود، متانت و شجاعتی مثال زدنی از خود نشان داد. او با شهامت سکوتی که از زنان و دختران انتظار می رود را شکست، از حقوق خودش دفاع کرد و درنهایت مادر و مردی که می خواست با او ازدواج کند را به پیشگاه عدالت آورد. شرمین امروز در دبیرستان دخترانه Rajapur تحصیل می کند و امیدوار است در آینده یک وکیل شود تا علیه رسم زیان آور ازدواج زودهنگام و اجباری مبارزه کند.
Malebogo Molefhe, از بوتسوانا
“مله بوگو مولفه” بازیکن سابق تیم ملی بسکتبال است. او در سال ۲۰۰۹۹ در پی یک حمله وحشیانه و شلیک هشت گلوله توسط دوست پسر سابقش با مرگ دست و پنجه نرم می کرد. او به طور معجزه آسایی از مرگ نجات یافت اما بخاطر جراحات شدیدی که به ستون فقراتش وارد شده بود همچنان از صندلی چرخ دار استفاده می کند. آن حمله وحشتناک باعث شد تا مله بوگو برای دفاع از حقوق خود و سایر زنان و دخترانی که مورد حملاتی قرار گرفته اند که ریشه جنسیتی دارند، به پا خیزد. او در برنامه های رادیویی حضور پیدا کرد و درباره موضوعاتی مانند خشونت خانگی و حملاتی که ریشه جنسیتی دارند سخن گفت و کارگاه ها و آموزش هایی را با همکاری سازمان های دولتی و غیر دولتی درباره سلامت در ادارات در بوتسوانا برگزار کرد. او همچنین برای افزایش آگاهی زنان و مردان از این موضوعات و جلب توجهات به هنجارهای فرهنگی که باعث چنین حملاتی در بوتسوانا می شوند فعالیتهای داوطلبانه دارد. او اکنون در همکاری با وزارت آموزش و پرورش کشورش به تدوین برنامه ای برای دختران نوجوان می پردازد تا به آنها کمک کند پیامدهای خشونت خانگی را درک کنند. مله بوگو همچنین فعالیتهایی برای پیشرفت زنان و خصوصا زنان معلول در ورزش دارد. او که از ۱۸ سالگی تا زمان آسیب دیدگی اش در ۲۹ سالگی [در اثر حمله ای که به او شد] بطور حرفه ای بسکتبال بازی می کرده، اکنون مروج خوبی برای برنامه های توانبخشی برای زنانی شده است که دارای معلولیت هستند، خصوصا زنانی که بواسطه خشونت خانگی معلول شده اند.
“ناتالیا پونس دلیون” در آوریل سال ۲۰۱۵ بنیاد “ناتالیا پونس دلیون” را به منظور دفاع، ترویج و حمایت از حقوق بشر قربانیان حمله با اسید تاسیس کرد. زندگی ناتالیا در سال ۲۰۱۴، زمانی که یک غریبه مزاحم، یک لیتر اسید سولفوریک را بر روی صورت و بدن او پاشید، دگرگون شد. آنطور که ناتالیا درباره آن حمله می گوید، او “دوباره از خاکستر متولد” شد تا سمبل استقامت و گواه زنده نیروی حیاتبخشِ بخشش باشد. او در نقشش به عنوان یک فعال اجتماعی برای تصویب قانونی مبارزه کرد تا مجازات افرادی که با استفاده از مواد شیمیایی به دیگران حمله می کنند را افزایش دهد و وزارت بهداشت را ملزم به بهبود وضعیت آموزش ها در بخش های سوانح و سوختگی بیمارستان ها برای قربانیان اسیدپاشی و سایر سوختگی ها کند. این قانون که با اسم ناتالیا نامگذاری شده در ژانویه ۲۰۱۶ تصویب شد. ناتالیا اکنون با موسسه ملی پزشکی قانونی همکاری نزدیک دارد تا با تاسیس بخش های سوانح و سوختگی در سراسر کلمبیا اطمینان حاصل کند قربانیان چنین حملاتی درمان های پزشکی و روانی مناسبی را دریافت می دارند. او همچنان الهام بخش و الگوی شجاعت برای همه کلمبیایی هاست.
Rebecca Kabugho, از جمهوری دموکراتیک کنگو
ربکا کابوگو در سازمان LUCHA (سازمان جنبش جوانان برای عدالت اجتماعی) در جمهوری دموکراتیک کنگو یک فعال اجتماعی است. ربکا با وجود سرکوبهای شدید، تهدیدات و خطر دستگیری، نقشی کلیدی در مجموعه ای از تظاهرات های مسالمت آمیز و عاری از خشونت ایفا کرد که از دولت کنگو می خواستند در سال ۲۰۱۶ براساس قانون اساسی این کشور، انتخاباتی معتبر و قابل اعتماد برگزار کند. در فوریه ۲۰۱۶ زمانی که ربکا و پنج نفر از دوستانش درحال برنامه ریزی برای یک تظاهرات مسالمت آمیز برای درخواست از رییس جمهور “کابیلا” برای رعایت قانون اساسی بودند، دستگیر شدند و به تحریک شهروندان به نافرمانی مدنی محکوم شدند. ربکا و دوستانش به شش ماه زندان محکوم شدند و این مدت را زندانی در شهر گوما بسر بردند. ربکا که زمان دستگیری تنها ۲۲ سال داشت، در مدت حبسش توسط کاربران شبکه های اجتماعی، رسانه ها و مطبوعات بین المللی بعنوان جوانترین زندانی عقیدتی مورد ستایش قرار گرفت. ربکا و ۱۸ نفر از دوستانش در ۱۹ دسامبر ۲۰۱۶ باردیگر در یک تظاهرات مسالمت آمیز که خواهان استعفای دولت غیرقانونی بود، دستگیر شدند و برای یک هفته بازداشت بودند. ربکا با شجاعتش تبدیل به یکی از فعالین اصلی سازمان LUCHA شده و الهام بخش دختران جوان بسیاری در کشورش هست. سازمان LUCHA (به معنی مبارزه برای تغییر) همچنان تغییرات مثبت در کنگو را از طریق مقاومت غیر خشونت آمیز ترویج می کند.
Jannat Al Ghezi, از عراق
جنات الغزي و سازمان آزادی زنان در عراق برای کمک به زنان برای رهایی از خشونت و حتی مرگ در سراسر عراق روزانه خطرات بسیاری را تحمل می کنند و سرپناه، آموزش، حمایت و خدمات قانونی در اختیار آنها قرار می دهند. سازمان آزادی زنان به بیش از ۵۰۰ قربانی تجاوز و خشونت خانگی کمک کرده است. نقش “جنات” در این سازمان هماهنگ کردن شبکه ای از پناهگاه ها برای زنان کتک خورده است. این پناهگاه ها خصوصا برای زنان بیشمار ایزدی و سایر زنان منطقه موصل که تحت اشغال وحشیانه داعش متحمل رنج های فراوانی شده اند، کمک بزرگی بوده اند. این زنان بدون دریافت این کمک ها، راهی خیابان می شدند و در معرض خطر قاچاقچیان انسان یا قتل های ناموسی قرار می گرفتند. سازمان آزادی زنان با ارائه تحصیلات و آموزش مهارت های عملی مانند خیاطی، به این زنان فرصتی دوباره برای زندگی می دهد. “جنات” که خود زمانی قربانی خشونت خانگی بوده و از طرف اقوامش مورد تهدید قرار گرفته، اهمیت فعالیت این سازمان را درک می کند. سازمان آزادی زنان به “جنات” کمک کرده تا زندگی جدیدی بدست اورد؛ او را تشویق کرده تا تحصیلاتش را تکمیل کند و به دنبال علاقه اش برای کمک به سایر زنان محتاج برود. “جنات” امروز امور رسانه ای سازمان آزادی زنان را مدیریت می کند و سردیبر روزنامه این سازمان با عنوان Equality یا برابری است. “جنات” از طریق سازمان آزادی زنان به زنان بسیاری کمک کرده است؛ زنانی که طلاق گرفته اند، همسرشان ترکشان کرده و یا توسط همسرشان مورد سوءاستفاده قرار گرفته اند و بسیاری از این زنان مدارک سفر و ترددشان توسط همسرانشان ضبط شده بود. برخی از این زنان شهروندان ایالات متحده بودند که در عراق زندگی می کردند. “جنات” برای رساندن این زنان به سرپناه شبانه روز تلاش می کند و به هر مکانی که لازم باشد، هرچند خطرناک، می رود. آرزوی او حمایت از حقوق بشر همه زنانی است که در عراق قربانی خشونت بوده اند و این آرزو الهام بخش “جنات” در فعالیتهاش بوده است.
Major Aichatou Ousmane Issaka, از نیجر
سرگرد آیکاتو عثمان ایساکا معاون دفتر امور اجتماعی در بیمارستان نظامی نیامی، پایتخت کشور نیجر در غرب آفریقاست. او در سال ۱۹۹۶ یکی از اولین زنانی بود که در نیجر به نیروهای نظامی پیوست. او همچنین یکی از اولین زنانی در این کشور بود که در یک دانشکده نظامی به تحصیل پرداخت. سرگرد عثمان ایساکا که ازدواج کرده و مادر سه فرزند است، بخوبی از پس مسولیتهای روزانه و وظایف نظامی اش که اغلب او را درگیر سفر می کنند، برمی آید. خطرات سرگرد عثمان ایساکا را از کار بازنمی دارد؛ او در سراسر کشور نیجر و اخیرا در منطقه دیفا، جاییکه سازمان تروریستی بوکو حرام به تهدید مردم ادامه می دهد، خدمت کرده است. سرگرد عثمان ایساکا فعالانه به ایفای نقش رهبری در برنامه هایی برای وارد کردن گفتگوهای جنسیتی در فعالیتهای صلحبانی در کشور نیجر و اخیرا در ماموریتش از سوی سازمان ملل در کشور مالی پرداخته است. او بخاطر فعالیت هایش مفتخر به دریافت جایزه معتبری از سازمان ملل شده است. او همچنین اولین جایزه صلح جهانی سازمان ملل برای نیروهای نظامی را بخاطر تلاش برای برابری جنسیتی در فعالیتهای صلحبانی درمیان نیروهای سازمان ملل از آن خود کرده است. سرگرد عثمان ایساکا نور امیدی برای “ساحل” است؛ انجمن فعالینی که او گرد آورده تا آگاهی عمومی را درباره حساسیت های جنسیتی در مناطق دچار درگیری افزایش دهند. انجمن “ساحل” بعنوان نمونه ای مثبت در جامعه مدنی و نظامی نیجر خدمت کرده است.
Veronica Simogun, از پاپوآ گینه نو
ورونیکا تمر سیموگون رییس انجمن “خانواده برای تغییر” دراستان سپیک شرقی در کشور پاپوآ گینه نو است. خانم سیموگون در سال ۱۹۶۲ در دهکده ای در استان سپیک شرقی به دنیا آمد. او در دانشکده هواپیمایی غیرنظامی تحصیل کرد و در سال ۱۹۸۱موفق به کسب مدرکی در این رشته شد. او به مدت شش سال با سازمان هوایی غیر نظامی کار کرد اما در سال ۱۹۸۶ به دهکده محل تولدش بازگشت تا برای ارتقاء وضعیت سلامت و امنیت زندگی افراد به کلیسا و جامعه اش کمک کند. خانم سیموگون از آن زمان تاکنون با تقبل بسیاری از هزینه ها به زنان قربانی خشونت کمک کرده است. او در سال ۲۰۱۲ انجمن “خانواده برای تغییر” را تاسیس کرد و از آن زمان تا کنون به اداره آن پرداخته است. او همیشه آرزو می کند شاهد جوامعی قدرتمند باشد که در آنها خانواده ها با خوشبختی احساس امنیت داشته باشند و زنان و کودکان به دور از خشونت و ترس زندگی کنند. او با به خطر انداختن امنیت خودش بطور مستقیم در حفاظت از زنانی که تخشونت جنسیتی را تجربه کرده اند، نقش داشته است. او با وجود اینکه ازسوی عاملان خشونت به مرگ تهدید شده، در موراد بسیاری در فراهم آوردن سرپناه برای قربانیان و یا اسکان مجدد آنها موفق بوده است.
Cindy Arlette Contreras Bautista, از پرو
سیندی آرلت کنترراس باتیستا وکیل و فعال اهل کشور پرو می باشد که خود زمانی قربانی خشونت خانگی بوده است. خشونت صورت گرفته شده علیه او که بصورت ویدیویی ضبط شده بود خشم مردم را در سراسر کشور برانگیخت و منجر به تظاهرات بی سابقه ای علیه خشونت مبتنی بر جنسیت در کشور پرو شد. زمانی که دادگاه اتهام اقدام به قتل و تجاوز را برای حمله کننده به آرلت نپذیرفت و درعوض برای اتهام سبکتر حکم حمله فیزیکی، به مهاجم این پرونده حکم یک سال زندان تعلیقی داد، آرلت حاضر به پذیرفتن این حکم نشد. او به دیگر قربانیان خشونت خانگی، سازمانهای جوامع مدنی و شهروندان عادی پیوست تا باهم جنبشی را با عنوان “نه یک زن کمتر” (Not One Woman Less) تشکیل دهند. قدرت راهبری آرلت و سخنرانی های بی پرده او علیه خشونت خانگی تظاهرات مسالمت آمیزی را در اوت ۲۰۱۶ به راه انداخت که بیش از صد هزار نفر در آن شرکت کردند. اقدامات او به شکل عمده ای آگاهی اجتماعی و سیاسی نسبت به حقوق زنان و خشونت مبتنی بر جنسیت را افزایش داد. آرلت علیرغم تهدیدات علیه خود و خانواده اش همچنان به مبارزه برای عدالت ادامه می دهد و الهام بخش زنانی در سراسر کشور است که می خواهند برای حقوقشان به پا خیزند.
Sandya Eknelygoda, از سری لانکا
سندایا اکنلیگودا سمبل تحقق عدالت و مصالحه در سریلانکا است. پس از ناپدید شدن همسرش، روزنامه نگار پراگیت اکنلیگودا، در سال ۲۰۱۰، سندایا عزم خود برای مبارزه برای خانواده های ناپدیدشدگان را جزم کرد. در نتیجه، پرونده همسرش، به ابزار سنجشی برای توان دولت سریلانکا در برقراری حاکمیت قانون و پاسخگویی آن در قبال قطعنامه اکتبر ۲۰۱۵ سازمان ملل، که یکی از مطرح کنندگان آن بود، بدل شده است. تلاشهای سندایا برای تحقق عدالت هفتمین سال خود را می گذراند. در این مدت، سندایا برای اطلاع از سرنوشت همسرش بیش از ۹۰ بار در دادگاه حضور پیدا کرده است. سندایا داوطلبانه صدای خانواده های افرادی بوده است که در درگیری های داخلی سریلانکا، عمدتا در استان های شرقی و شمالی، ناپدید شده اند. سندایا به طور مرتب و با هزینه شخصی بسیار زیاد، به این مناطق سفر کرده تا با خانواده های ناپدیدشدگان دیدار کند و به آنها مشاوره و دلگرمی دهد. بااینکه سندایا خود از جامعه اکثریت سینهالی جنوب سریلانکا است، مردم تامیل شمال سریلانکا نیز او را بعنوان سمبل تحقق عدالت و مصالحه در سراسر کشور با آغوش باز پذیرفته اند. کمپین سندایا از این باور نشات گرفته است که ” جستجوی حقیقت جنایت نیست بلکه حمایت از عاملان، جنایت است.” او حامی تمام سریلانکایی هایی است که بدنبال حقیقت درباره ناپدیدشدگان هستند.
Sister Carolin Tahhan Fachakh, از سوریه
خواهر کارول که به همین نام معروف است، یکی از اعضای انجمن «دختران مریم یاری دهندگان مسیح» است. خواهر کارول که خود اهل حلب است در طول جنگ در دمشق مانده است. او از سوی سفارت ایالات متحده در سریر مقدس (در رم) برای دریافت این جایزه معرفی شده است. خواهر کارول زندگی خود را برای خدمت به مردم جنگ زده سوریه به خطر انداخته و همچنان برای بسیاری نور امید محسوب می شود. مهدکودکی که او اداره می کند محیطی امن و دوستانه را برای بیش از ۲۰۰ کودک مسلمان و مسیحی فراهم می آورد؛ کودکانی که بسیاری از آنها در جریان جنگ آسیبهای فراوانی دیده اند. او همچنین با همکاری کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل یک کارگاه خیاطی را اداره می کند که برای زنان آسیب پذیری که در داخل کشور آواره شده اند یک گروه حمایتی را ایجاد کرده است. از طریق این کارگاه، این زنان درآمد کسب کرده و امکان کار پیدا می کنند و همچنین برای نیازهای روزانه خود پشتیبانی و حمایت دریافت می کنند. در طول سال اول برنامه این کارگاه، تنها ۱۴ کارآموز شرکت داشتند. امروزه، بیش از ۱۰۰ زن مسلمان و مسیحی در این برنامه شرکت می کنند که بسیاری از آنها همه زندگیشان را در مسیر فرار از نقاط مختلف سوریه از دست داده اند. در پایان یکسال دوره آموزشی این برنامه، شرکت کنندگان دو گزینه پیش رو دارند: آنها می توانند با چرخ خیاطی که این آموزشگاه در اختیارشان قرار می دهد در خانه شان خیاطی کنند و تولیداتشان را به فروش برسانند یا اینکه در کارگاه خیاطی آموزشگاه استخدام شوند و حقوق دریافت کنند. سود فروش تولیدات کارگاه برای خرید مواد غذایی برای خانواده های نیازمند، از جمله برای برخی از کارآموزان و خانواده هایشان استفاده می شود. همچنین از این عایدات برای تامین هزینه اجاره محل و خدمات بهداشتی و درمانی یا هزینه های بیمارستانی که لازم باشد، استفاده می شود. خواهر کارول توضیح می دهد که: «ما خواهران (راهبه) به همه کمک می کنیم. با پیروی از مسیح هر آنچه در توان داریم را بدون تبعیض در اختیار مسلمانان و مسیحیان قرار می دهیم. داوطلبان، شرکای مسلمان و مردم خیر و سخاوتمندی که با تعهد کار می کنند نیز به ما کمک می کنند. ما عمیقا احترام آنها، همه جمعیت و همچنین ارتش را احساس می کنیم.»
Saadet Ozkan, از ترکیه
سعادت اوزکان، متولد سال ۱۹۷۸ در ازمیر ترکیه، معلم سابق مقطع ابتدایی و فعال برابری جنسیتی است که امروز به قهرمانی برای مبارزه برای قربانیان کودک آزاری تبدیل شده است. سعادت لیسانس خود را در سال ۱۹۹۵ در رشته روابط عمومی و ارتباطات از دانشگاه Anadolu در اسکی شهر در ترکیه دریافت کرد و سپس در سال ۲۰۰۴ در رشته تدریس فارغ التحصیل شد. او عمدا تصمیم گرفت که در مدرسه ای در یک روستا شروع به تدریس کند چون اعتقاد داشت بدینوسیله می تواند تغییری ایجاد کند. پس از اینکه سعادت در مورد روندی چندین ساله از سوءاستفاده های جنسی از کودکان مدرسه اش مطلع شد، علیرغم وجود فشارهایی علیه او برای دنبال نکردن پرونده، به پافشاری برای آغاز تحقیقات جنایی درباره مدیر آن مدرسه ادامه داد. هنگامی که یک تصادف شدید سعادت را برای ماهها بستری کرد، او از پا ننشست و از انجمن وکلای ازمیر و کنفدراسیون انجمن های زنان ترکیه کمک خواست تا این پرونده را پیگیری کنند. سعادت اکنون یک مشاور خصوصی است و همچنان ضمن دفاع از قربانیان و پیگیری پرونده هایشان امیدوار است بتواند سازمان مردم نهادی را برای مبارزه علیه سوء استفاده از کودکان ایجاد کند.
Nguyen Ngoc Nhu Quynh, از ویتنام
گوین ناک نو کویین وبلاگ نویس و کنشگری است که از سال ۲۰۰۶ بطور گسترده درباره مسایل محیط زیستی و حقوق بشری در ویتنام وبلاگ نوشته و با استدلال های اصولی اش الهام بخش تغییر و افزایش شفافیت بوده است. خانم کویین با همکارانش “شبکه وبلاگ نویسان ویتنام” را پایه گذاری کرد؛ انجمنی مستقل از نویسندگان برای تشویق اعضایش به حمایت از حقوق و آزادی های مردم دربرابر محدودیت ها و سانسور. او در ۱۰ اکتبر ۲۰۱۶ به اتهام “اقدام به تبلیغ علیه کشور” دستگیر شده و تاکنون بدون امکان ملاقات یا مرخصی در حبس بسر می برد.
Fadia Najib Thabet, از یمن
خانم فادیه نجیب ثابت که در طول درگیری های اخیر در جنوب یمن بعنوان مسوول حمایت از کودکان درباره سوءاستفاده از کودکان گزارش تهیه می کرد، در جریان تلاش هایش برای محافظت از کودکان منطقه از القاعده و شبه نظامیان حوثی، بطور مداوم با خطر مرگ روبرو می شد. او با کارهای شجاعانه اش پسران جوان را از پیوستن به القاعده منصرف کرد، بکارگیری کودکان سرباز را توسط “انصار الشریعه”، شاخه یمنی القاعده، افشا کرد، و پرونده هایی از مین گذاری گروههای مسلح مختلف، آدم ربایی، تجاوز و سایر موارد نقض حقوق بشر آنها را برای شورای امنیت سازمان ملل متحده تهیه کرد. اعتقاد خانم ثابت بر این اساس بود که کودکان بکار گرفته شده توسط شبه نظامیان افراطی مجرم نیستند، بلکه قربانی اند. او با اولیا، مربیان، جوامع، کودکان و نهایتا با سازمان ملل در تماس بود تا برنامه ای برای نجات کودکان از جنگ در جنوب یمن تهیه کند. خانم ثابت همچنان از طرف کودکان محروم و بی خانمان با کمیته پناهندگان آمریکا همکاری می کند.
